Dat Vapiano een mooi dakterras heeft, hadden we kort na de opening al eens vastgesteld. Maar het eten bij dit Italiaanse selfservice-restaurant hadden we nog niet uitgetest. Tijd voor een bezoekje.
Sfeer
Vapiano mag dan een fastfood-tent zijn, je waant je hier niet in een McDonalds met plakkerige tafeltjes en plastic stoelen. Het gloednieuwe, drie verdiepingen tellende pand is licht en ruim opgezet, met hoge plafonds. De inrichting is eenvoudig en modern. Bartafels zijn van stevig, blond hout, met in het midden een bak van marmer. Daarin staan flessen olie en balsamico-azijn, maar ook verse basilicum- en tijmplantjes om van te plukken. En er is meer groen te vinden in de zaak: her en der staan olijfbomen. De barkrukken en rechte bankjes nodigen niet echt uit om uren te blijven zitten – Vapiano is meer gebaat bij een snelle doorstroom – maar het kan wel: op elke verdieping is een bar met daarnaast een loungehoek. En is het mooi weer, dan is het dakterras met uitzicht op Forum en Martinitoren een fijne plek om te loungen.
Eten
Vapiano werkt niet zoals een gewoon restaurant, maar ook niet helemaal zoals andere fastfoodzaken. Bij binnenkomst krijg je per persoon een soort creditcard overhandigd. Je besluit wat je wilt eten – pizza, pasta of salade – gaat in de bijbehorende rij staan en laat je bestelling op de kaart zetten door hem op een scanner te leggen. Pasta’s en voorgerechten worden voor je neus klaargemaakt, voor de pizza krijg je een pieper mee. Bij vertrek geef je de kaart terug en betaal je het bedrag dat er nu op staat. Niet heel ingewikkeld, maar enige tekst en uitleg bij binnenkomst hadden we wel op prijs gesteld. En een menukaart ook, trouwens: daar moesten we nu naar op zoek, want ze staan ook niet op de tafels.
Het zorgt voor een wat stroeve start, maar als we de kaart bestuderen vrolijken we snel weer op. We zien bekende Italiaanse gerechten – pasta aglio e olio, pizza calzone, risotto al funghi – maar ook wat minder alledaagse versies zoals de pasta met ossenhaas, gamba’s en kreeftensaus of de bbq chicken pizza. Een ruime keus aan vegetarische gerechten, ook.
Gezien de zachte prijzen – pasta’s en pizza schommelen rond de 8 of 9 euro – besluit ik niet alleen een hoofdgerecht te nemen, maar ook een voorgerecht. Tafelgenoot wil de pasta pesto rosso, dus gaan we in verschillende rijen staan. Daar blijkt meteen de valkuil van dit systeem: gezellig is het niet. Ik sta een minuut of tien in de rij en keer daarna terug naar onze tafel, om te ontdekken dat die inmiddels door andere mensen in beslag is genomen. Een tafeltje verderop begin ik maar vast aan mijn pompoensoep, tot tafelgenoot vijf minuten later met haar pasta terugkomt. Wel handig voor wie alleen uit eten gaat: hier kijkt niemand je raar aan als je in je uppie zit.
De soep krijgt het stempel van goedkeuring. Hij is iets zoet, goed op smaak gebracht en precies lobbig genoeg. De sneetjes ciabatta die ik erbij kreeg zijn mooi vers. Een pluspunt is dat er gevraagd werd of ik het brood erbij wilde, want dat scheelt voedselverspilling.
Tafelgenoot is ook te spreken over de pasta met rode pesto. Ze mocht zelf kiezen welke variant ze wilde; het werd fusili. Het is een simpel gerecht, met kerstomaatjes, pijnboompitten en rucola, maar dat is in dit geval alleen maar een voordeel.
Ik vervolg de soep met de bbq chicken pizza. Ik hoop op een herhaling van de goddelijke pizza die ik vorig jaar in een tentje in Nashville at, maar dat valt tegen. De bodem is oké, maar de kip smaakt naar niks: die heeft geen barbecue gezien. De barbecuesmaak moet van de saus komen, maar ook daar proef ik weinig van, noch van de gerookte kaas en de in knoflook en olie gemarineerde tomaten. De beloofde verse koriander ontbreekt helemaal. Het levert een pizza op die, om het eens op z’n Amerikaans te zeggen, nogal underwhelming is. Terwijl ik eet overweeg ik een ticket naar Nashville te boeken.
Tafelgenoot doet eens gek en haalt nog een voorgerecht. De bruschetta, geroosterde ciabatta met tomaat, is prima, oordeelt ze. We drinken er wijn bij – die je bij de bar moet halen – en die heeft een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding: 3 euro voor een flink volgeschonken glas druivennat dat ook nog eens goed smaakt.
Wanneer tafelgenoot daarna voor ons allebei een dessert haalt, gaat er iets mis. Hoewel ze voor mij de Nutella-cheesecake bestelde, krijgt ze de New York cheesecake mee. Die vergissing merk ik pas op nadat ik een hap genomen heb. Er iets aan doen betekent weer in de rij staan, gedoe met terugboeking op de kaart… Nog een nadeel van dit concept. Gewone cheesecake is ook lekker, besluit ik. Tafelgenoot smult van haar tiramisu en eet daarna nog een hapje met mij mee, want alleen krijg ik de taart niet meer op.
Bediening
Het concept van Vapiano gaat uit van zelfwerkzaamheid van de gast. Prima, maar dan hadden we toch graag gezien dat de gastvrouw bij de ingang de gang van zaken uitlegt en een menukaart overhandigt, om ons bezoek soepeler te laten verlopen. Een simpel ‘Weet u hoe het hier werkt?’ was al genoeg geweest. Overigens blijkt er toch wel een minimum aan bediening te zijn, merken we wanneer er iemand aan onze tafel komt om te vragen of we nog iets willen drinken.
Kans op een tweede bezoek
Voor een gezellig avondje tafelen met z’n tweeën moet je niet bij Vapiano zijn, want je brengt veel tijd in je eentje door. Desondanks zie ik mezelf hier nog wel eens komen als ik snel en goedkoop, maar toch gezond wil eten. En ook wanneer je met een grotere groep bent, is Vapiano een goede optie.
Poelestraat 16-18
Prijs drie gangen: rond de €15