Groningen is een mooie stad, maar soms wel wat ver weg. Voor de hongerige reiziger is er hoop. Op het kruispunt van noord en zuid, oost en west, het station van Amersfoort, zit Perron 4/5. Een restaurant met een eigenzinnige kijk op Italiaans eten.
Sfeer
Perron 4/5 vind je, zoals de naam al zegt, in het monumentale pand tussen perrons 4 en 5 op station Amersfoort. Dit is eten met uitzicht: de hele tijd gebeurt er wel iets. De voorbijsnellende reizigers die uit de arriverende treinen worden gespuwd. De neonverlichting op de perrons die fel naar binnen schijnt. Een denderende goederenwagon die de vloer doet trillen.
Het restaurant heeft de stationssfeer in het interieur goed weten te vangen, onder meer door de tafels die in lange rechte lijnen zijn geplaatst. Zo voelt het of je in een chique restauratiewagen dineert. Een enorme stationsklok maakt het plaatje compleet.
Op dezelfde hoogte van de klok zweeft trouwens ook een enorme stoffen olifant. Wat die daar doet? Misschien een verwijzing naar Hannibal, de legendarische Carthaagse veldheer die met een kudde olifanten via de Alpen Italië binnentrok? We zijn immers bij een eetgelegenheid waar we volgens de website kunnen genieten van de eerlijke Italiaanse boerenkeuken. Of misschien is de uitleg veel prozaïscher en is de dikhuid een simpele verwijzing naar Dierenpark Amersfoort. Maar ter zake.
Eten
Nog voor de menukaart op tafel komt, krijgen we de wijnkaart aangereikt. Daar prijken een paar klassieke aperitivi op, die de tafelgenoot doen besluiten tot een aperol spritz. Ik ontwaar tot mijn vreugde een paar mooie wijnen uit de Campania, de rijke wijngronden rond de Vesuvius, en mijn keus valt op een fijn glas falanghina. Daarna krijgen we de kaart en brood, met een schaaltje grof zeezout, olijfolie in pipetjes en een pesto waarin je de Parmezaan proeft. Veelbelovend.
Dan buigen we ons over de aangeboden gerechten. Het menu toont een eigenzinnige kok. Traditionele deeggerechten zoals een lasagne, pizza of spaghetti carbonara ontbreken bijna volledig op de kaart. En andere klassiekers krijgen een twist, zoals pompoen in plaats van meloen met parmaham. Dat maakt nieuwsgierig, al krijgt de tafelgenoot een frons in het voorhoofd; hij houdt niet zo van experimenten in de Italiaanse keuken. We besluiten grotendeels samen op te trekken. We delen de antipasti misti en vervolgen met een kleine portie van de ravioli van het seizoen, want we willen ook nog een toetje per la digestione.
De antipasti zijn een schaal vol. Hoogtepunten zijn de vitello tonnato (superdun gesneden, uitstekende mayonaise) en de doperwtensoep met mint (verrassend romig en fris tegelijk), waar de tafelgenoot eerst heel voorzichtig van proeft maar dan enthousiast het kopje uitdrinkt. Ook goed maar een tikkeltje saai is de rillette van gerookte makreel. Minder blij zijn we met de bruschette van gepofte bietjes met ricotta – de combi bietjes en brood vinden we niet ideaal – en de pompoen bij de zoute ham, we missen toch de sappigheid die een rijpe meloen aan het gerecht zou geven.
De ravioli van het seizoen is, met zijn verrassende vulling van kool, juist een mooie vondst van de keuken. In combinatie met een beurre noisette en geschaafde Parmezaanse kaas is dat een heerlijk hapje. We zijn wel gelukkig met de kleine portie, het voorgerecht was behoorlijk vullend en een dubbele hoeveelheid zou de ravioli bovendien op den duur toch wat eentonig gemaakt hebben.
Inmiddels zijn we overgestapt op rood. We blijven in de Campania en drinken een wijn gemaakt van de aglianicodruif, krachtig, diepgekleurd, donkerfruitig, zeer smaakvol. Die past kortom ook uitstekend bij mijn nagerecht, waarvoor ik mag kiezen uit ‘misschien wel de lekkerste kazen uit Italië’. Dat maakt Perron 4-5 niet helemaal waar. Er zitten twee toppers bij: een testun al barolo en een erg goede gorgonzola, maar de overige kazen maken geen onvergetelijke indruk. De tafelgenoot ziet tot zijn genoegen een sgroppino op de kaart staan (helaas wel gespeld als scropino), een combi van citroensorbetijs en wodka. Die voldoet volledig aan zijn eisen.
Bediening
De bediening van Perron 4-5 is jong en onervaren. Voor de vrouwelijke helft van het duo dat ons bedient, is het de eerste avond en nog erg zoeken. De wijnkaart heeft ze in ieder geval nog nooit bekeken: woorden als Campania, aglianico en falanghina worden begroet met een volstrekt blanco gelaatsuitdrukking. Op de uitspraak van de Italiaanse gerechten moet ze ook nog oefenen, ‘brusjette’ bestaan niet. De jongeman met wie ze samenwerkt moet beter leren kijken, de aandacht trekken lukt alleen met stemverheffing. Daar staat tegenover dat ze uiterst vriendelijk zijn en hen niets te gek lijkt.
Er gebeuren namelijk leuke dingen aan onze buurttafeltjes. Links van ons krijgen de heren van het gezelschap een keur aan miniglaasjes bij de kaas, met een slokje van alle soorten port die het restaurant te bieden heeft, plus een glaasje marsala. Aan het tafeltje rechts verschijnt voor het digestief een indrukwekkende selectie grappa’s, van mild tot hevig, waar van geproefd mag worden voor het glas wordt ingeschonken. Die gulheid kunnen we waarderen.
Kans op een tweede bezoek
We zitten op twee sporen. Perron 4-5 is een ideale plek op doorreis, sfeervol en er gebeurt altijd wat. De wijnen zijn bovendien top, maar het eten is wisselend. Sommige smaken zijn heerlijk, andere gerechten te doorsnee. En een rekening van over de honderd euro voor de boerenkeuken van Italië is wel diep in de portemonnee kijken. In één keer doortuffen naar Groningen is ook een optie.
Station Amersfoort
www.perron4-5.nl
Prijs: voorgerechten tussen €6,50 en €12,75, hoofdgerechten tussen €15,75 en €20, desserts tussen €7,25 en €10,75 of ijs voor €2,25 per bol.