Het nazomert heerlijk, de avond valt, de zon laat zijn laatste stralen schijnen over het Paterswoldsemeer. We zijn te gast op het idyllische terras van Paviljoen van De Dame.
Sfeer
Paviljoen van De Dame heeft een daalders mooi plekje. Rustig gelegen achter het Familiehotel, weg van autoverkeer, met een groot terras aan de boorden van het Paterswoldsemeer met uitzicht op het water, de bootjes en in de verte de skyline van de stad. En ook nog eens goed bereikbaar met het openbaar vervoer: de bus naar Groningen Airport Eelde brengt ons vanaf de Grote Markt zo ongeveer voor de deur.
Het uitzicht is niet alleen machtig, je zit ook comfortabel. Het terrasmeubilair is robuust en royaal, met genoeg plaats voor borden op tafel. ’s Avonds wordt het terras sfeervol verlicht met heaters die wanneer het wat afkoelt ook een aangename warmte uitstralen. Helaas staan ze niet bij elke tafel. In ieder geval niet bij de onze. Maar we klagen niet. Het is een milde avond en veel mooier kun je in Groningen niet zitten. We zijn allang blij dat er nog een tafeltje vrij is: het terras zit bijna helemaal vol. Binnen, waar we na het voorgerecht belanden (waarover later meer), stap je in een andere wereld. Waar het terras rust en stilte uitstraalt, lijkt het restaurant ’s avonds wel een nachtclub, compleet met loungemuziek en een paars licht aan het plafond dat voor psychedelische effecten zorgt. Wij prefereren buiten.
Eten
Het loopt tegen half acht als we aan tafel schuiven en ons gretig over het menu buigen. De kaart bevat veel vis, wat je ook een beetje verwacht aan het water. Een speciale sushikaart, een garnalencocktail, oesters in verschillende bereidingen, vis van de dag en ook nog: kreeft. Daar houden we van. Ook de wijnkaart kan ons bekoren. Waar de gerechten soms aan de prijs zijn, zijn de meeste wijnen heel betaalbaar (al kun je ook een Chauteau Mouton Rothschild uit 2007 bestellen voor 600 euro de fles, maar daar wachten we mee tot we de Staatsloterij gewonnen hebben).
Onze keus is snel gemaakt. Ik neem de sushi van de chef: een selectie van zes hapjes, en daarna de halve gegrilde kreeft. Mijn tafelgenoot bestelt een half dozijn oesters, volgens de klassieke bereiding, en de halve kreeft thermidor. Bij het hoofdgerecht nemen we een Vila Jardim, een Portugese blend van aragonez, syrah en merlot. Rood inderdaad, maar wij zijn niet zo principieel over witte wijn bij waterdieren. Het toetje laten we nog even open.
Met een glaasje terret, de frisdroge huiswijn, zakken we onderuit, laten de omgeving op ons inwerken en kijken verlangend uit naar ons eerste hapje. Dat laat op zich wachten. Op ons tafeltje verschijnt wel al snel een minuscuul bakje gezouten cashewnoten, maar daarna lange tijd niets. Het wordt acht uur, het wordt kwart over acht, het wordt half negen: nog steeds geen voorgerecht.
Inmiddels zijn we toe aan een kruidige chardonnay, is het duister gevallen, zijn we allebei hongerig en ben ik een tikkeltje chagrijnig. Dan verschijnen eindelijk onze voorgerechten. De borden zijn met zorg opgemaakt, maar dat kun je bijna niet zien in het pikkedonker. Zo komt het dat ik de als een blaadje vormgegeven wasabi aanzie voor een stukje avocado. Autsj. Gelukkig zijn de sushi prima, met rijst die precies de goede plakkerigheid heeft. Vooral het hapje met zalmmousse mag er zijn. Ook de oesters zijn lekker, maar daar kun je als kok ook weinig aan verprutsen.
Na ons eerste hapje besluiten we toch maar naar binnen te verkassen. Het is, helaas, te donker en te koud geworden om fijn buiten te zitten. We zijn nauwelijks verhuisd, of daar verschijnt het hoofdgerecht. Ineens heeft de keuken de sokken erin terwijl een kleine pauze nu juist op zijn plaats was geweest. Maar aan het eten ligt het niet. De kreeft is smakelijk en sappig, en ligt op een bedje van fijne groenten: haricots verts, tomaatjes, en perfect gegrilde venkel. Ook deze keer ziet het bord er weer fraai uit. Bovendien hebben de koks de kreeft zo bereid dat je niet hoeft te pulken met tang of schaar. Mes en vork doen het werk. Lekker makkelijk.
Als bijlagen verschijnen een wat saaie salade van rucola en pijnboompitjes die we voornamelijk links laten liggen, en frietjes met mayonaise. Vooral die frietjes stemmen mild: heet, knapperig, precies dik genoeg. Dat bakje gaat in ieder geval leeg, en we bestellen een extra portie mayo. Met het oog op klok en bus laten we het dessert deze keer schieten.
Bediening
We lazen onlangs in Dagblad van het Noorden dat Hermus hier een bord eten in de nek kreeg. We denken de dader opgespoord te hebben. Een jonge krullenbol beweegt zich schuifelend over het terras, speurend naar de juiste tafels, zijn dienblad vervaarlijk wiebelend op de hand. Als hij onze wijn brengt, naast ons hurkt en de glazen bevend op tafel zet, houden wij ons hart vast. Maar het gaat goed.
Zo zenuwachtig als onze ober is de rest van het personeel niet, maar we missen een stukje service en betrokkenheid. Als we na ruim drie kwartier voorzichtig opmerken dat we het toch wel erg lang vinden duren, komt er over de lippen van de serveerster geen woord van begrip. Wanneer de oesters komen, ontbreken een bordje en een vorkje zodat de halve tafel onder het zeewater zit. De peper moeten we van een andere tafel vissen. En uiteraard komt er juist nu niemand vragen of alles naar wens is. Ook bij het afrekenen, waarbij we vrij bot naar de kassa voorin de zaak worden verwezen, vraagt niemand of we een fijne avond hebben gehad.
Kans op een tweede bezoek
De plek is fantastisch – zo je wilt fabelachtig, om het in de woorden van De Dame zelf te zeggen – het eten is helemaal niet onaardig en de wijn is goed. Maar voor de 119,50 euro die we moeten afrekenen, gaat er nog te veel mis, zowel logistiek als in de bediening. Om een échte dame te worden, mag het restaurant nog wel wat meer manieren leren.
Groningerweg 19, Paterswolde
paviljoenvandedame.nl
Prijs: keuzemenu driegangen 35 euro, viergangen 40 euro; huiswijn vanaf 24 euro per fles