Het avondduister valt steeds vroeger, de wind waait door de bomen, het miezert en de karakteristieke geur van brandende kolenkachels hangt over de Noorderhaven. Het is de tijd voor wild, gevogelte, paddenstoelen, zuurkool en pompoen. Op zoek naar herfstsmaken belanden we bij restaurant Eetwaar.
Sfeer
In het hart van de Hortusbuurt, op kruipafstand van de faculteit psychologie, zetelt Eetwaar. Pim Wiegman en Marieke Sleeuw zwaaien hier de scepter, hij in de keuken, zij aan de tafels. Met een tafel of tien is het een overzichtelijk restaurant. De lichthouten tafels zijn vierkant, de rode stoelen strak. En het is er licht: hoge ramen, witte muren, een open keuken. Aan de muur in de keuken hangt een Gronings stadsgezicht van Anke Sloof. Middenin het restaurant trekt een enorme zilverkleurige vaas de aandacht. Niet alleen doordat die gevuld is met een uitbundig boeket roze lelies, vooral door flessen sterke drank die eromheen uitgestald staan.
Het is rustig deze woensdag, zodat we bij binnenkomst zelf een tafeltje mogen uitkiezen. Vanaf daar kunnen we, weerspiegeld in de ruit, de kok aan het werk zien en precies in de gaten houden wie er binnenkomt. Zo schommelt onder meer de dame van bonbonatelier Luca uit de Kromme Elleboog binnen met een lading verse bonbons. Dat belooft vast wat voor de koffie.
De enige grotere tafel van deze avond, in de hoek verderop, wordt bezet door universiteitslui. Die voeren een nogal geanimeerde conversatie, die maar weer eens aantoont hoe lastig het is een goede akoestiek te krijgen.
Eten
Het eerste wat op tafel komt nadat onze jassen zijn aangenomen is een grote karaf water. Daar houden we van. Al snel volgt een royaal geschonken glas wit (houden we ook van), een bijna te bloemige mix van chardonnay en garganega uit de Veneto, met daarbij een kleine, maar fijne amuse van Hollandse garnalen, grapefruit, tomaatjes en een crème van whisky.
Met wat knapperig brood en zoute boter buigen we ons daarna over de kaart. Ook die is overzichtelijk. Zeven voor-, drie hoofd- en drie nagerechten. Wel zo handig als je de keuken grotendeels in je eentje moet bestieren. Recensent 1 kiest voor de klassiekers op het menu: rilette van konijn en haas gevolgd door gekonfijte eendenbout. Recensent 2 begint vissig met langoustines en neemt daarna de ree.
De voorgerechten laten niet lang op zich wachten. De rilette, begeleid door een kleine salade, is lekker romig. Aan de overkant valt ook de langoustine in de smaak. Die wordt geserveerd op een bedje van zuurkool, met een brioche, wat plakjes biet en een saus van garnalen. De zuurkool overheerst wat, maar de langoustines zijn perfect gaar en de garnalensaus is mooi stevig op smaak.
Dat de kok niet alleen op smaak let, maar weet dat het oog ook wat wil, blijkt nog maar eens als de hoofdgerechten op tafel belanden: twee plaatjes van borden. De ree komt in twee bereidingen: als stoofvlees en als biefstuk, met daarbij venkel, courgette en een uienrisotto. Shiitake, aardappelpuree, zuurkool en een krachtige kalfsjus maken het eendenboutgerecht compleet.
Precies zo herfstig als ze het hebben wilde, merkt recensent 1 op, al is de eend misschien een tikkeltje aan de droge kant. Recensent 2, meestal een kleine eter, kijkt wat verontrust naar de twee soorten vlees op zijn bord: dat krijgt hij nooit op. Maar dat blijkt nogal mee te vallen. Het mes glijdt door de malse reebiefstuk en het stoofvlees is prettig pittig. ,,Misschien eet ik het toch wel op’’, merkt hij even later schaapachtig op.
Sterker nog, er is nog plek voor een toetje. Recensent 1 blijft bij de klassiekers en neemt de crème brûlée. Recensent 2 valt alleen al voor het woord chocoladefondantcake. Het wordt een beetje saai, maar ook de desserts zijn goed: weer prachtig om te zien en weer lekker om op te eten. Al is de crème brûlée niet de beste die we ooit aten, het is zeker niet de slechtste. En veel. Het laatste beetje plek dat over is in onze buik vullen we met bonbons.
Bediening
Onze gastvrouw heeft oog voor haar gasten. Zo verschijnt als vanzelf een nieuwe karaf water op tafel als de oude leeg is, heeft ze feilloos door dat we even pauze nodig hebben tussen hoofd en toetje en ligt de nota al voor ons klaar op het moment dat we willen afrekenen. We merken het ook aan de andere tafels. Aan de gedeeltelijk internationale universiteitstafel vertaalt ze de gerechten op de menukaart, tot aan de kazen toe, moeiteloos in het Engels.
En ze heeft verstand van wijn. Bij de voorgerechten krijgen we ieder een bijpassend glas uit de Elzas, gewürztraminer bij de rilette, riesling bij de langoustines. Voor het hoofdgerecht raadt ze ons een Argentijnse malbec aan, die prima past bij zowel eend als ree. Een verademing in vergelijking met sommige andere eetgelegenheden in de stad waar je blij moet zijn als de bediening het verschil tussen chardonnay en sauvignon blanc kent.
Kans op een tweede bezoek
We hebben weleens eerder bij Eetwaar gegeten waarbij de maaltijd een tikkeltje tegenviel of het tempo wat aan de lage kant was, maar deze avond hebben we niets te mopperen. De rekening bedraagt uiteindelijk 127 euro. Niet duur, meent recensent 2. Ook niet goedkoop, vindt recensent 1. Maar je krijgt in ieder geval waar voor je geld.
Kleine Leliestraat 33
www.restauranteetwaargroningen.nl
Prijs: menu van 3 gangen €33 tot 6 gangen €48,50, wijnen van €4,50 tot €7,00 per glas