Dit is een oude recensie. Een nieuwe(re) vind je hier.
De Kleine Heerlijkheid valt niet direct op in het rijtje restaurants aan het Schuitendiep. En ach, dat is ook eigenlijk nergens voor nodig: de tamtam doet zijn werk wel. Deze zaak doet zijn naam namelijk eer aan.
Sfeer
Een karakteristiek oud pandje als dit kun je maar het beste voor zichzelf laten spreken, en dat is hier ook gebeurd. De inrichting is sober: caféstoeltjes zonder kussen, oude houten tafeltjes met een vaasje en servetten erop, en verder niets. De in twee kamers opgedeelde ruimte is zo klein – met 10 tafeltjes houdt het wel op – dat voor een keuken geen plaats meer was. Die is naar de zolder verplaatst.
Eten
Een plankje brood van het huis is leuk, maar een amuse voelt op de een of andere manier altijd pas echt als een cadeautje. Zeker als hij, zoals dit mini-pasteibakje met makreelsalade, feestelijk versierd is met felrode bolletjes. Kaviaar? Nee, mosterdzaad.
Omdat het Restaurantweek is, is er naast het reguliere menu een tweede menu opgesteld. We mogen van beide kaarten bestellen, en dat maakt de keus er niet makkelijker op. Het klinkt allemaal goed! Tafelgenoot 1 en ik nemen de soep met gepofte knoflook, aardappel en bieslook vooraf, die precies de juiste mate van ‘knoflokigheid’ heeft. De salade van tafelgenoot 2 is ook een aanrader: gebakken cantaloupe met een parmezaankorstje, rucola en pijnboompitten.
Het spreekt voor De Kleine Heerlijkheid dat het de bekende weg telkens vermijdt. Tafelgenoten 1 en 2 bestellen beiden de eendenborst met wijn-bosbessencoulis omdat hij geserveerd wordt met gebakken bloedworst: wanneer kom je dat nog tegen?
Ik laat me ook verleiden door nostalgie: als anglist kan ik een hoofdgerecht met crumpets, kleine dikke pannenkoekjes uit Groot-Brittannië, natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Ze vormen de basis van een ’taartje’ met risotto en pompoenpuree: een briljante combinatie die ik zelf nooit bedacht zou hebben. Wel een gevaarlijke keus: iets te weinig smaakmakers en het wordt een flauwe bedoening. Maar de kok weet wat ze doet: het geheel is hoog op smaak en het krokante gratinlaagje van parmezaan en komijn zorgt voor het noodzakelijke knappertje.
Dit zijn het soort gerechten waarbij je eigenlijk geen bijgerechten nodig hebt, maar de spitskool met komijn moet toch even genoemd worden. Die gaan we thuis namaken!
Het dessert laat wat langer op zich wachten – de zaak zit inmiddels vol – maar eerlijk is eerlijk, dat is het waard. De oogst: een lopend chocoladetaartje met huisgemaakt frambozenijs; amaretto-parfait met gekarameliseerde macadamianoten en coulis van rood fruit plus een warm kaneelbroodje; en een taartpuntje met lagen van chocola, botercrème en cake plus een bolletje ijs van pistache, noga en marsepein. Heerlijk decadent, maar in beschaafde hoeveelheden, dus dan mag het.
Bediening
Vriendelijk en correct, maar ook wat afstandelijk. Of misschien voelt dat alleen zo omdat we bijna het idee hebben in iemands huiskamer te zitten: dan verwacht je een iets informeler ontvangst. Verder geen klagen: we worden opgevangen bij binnenkomst, onze jassen worden aangenomen en tijdens het eten worden lege borden en glazen snel afgeruimd.
Kans op een tweede bezoek
Bekentenis: dit was al het tweede bezoek. Een derde keer gaat er zeker komen, want De Kleine Heerlijkheid biedt geslaagde, originele gerechten voor een goede prijs in een fijne omgeving. Hier ga je net zo makkelijk zitten met vrienden, familie of collega’s als een romantisch afspraakje.
Schuitendiep 42
www.dekleineheerlijkheid.nl
Prijs driegangenmenu €32,50