Location, location, location: niet alleen het toverwoord in de makelaarswereld, maar ook in de horeca. Dat zit dus wel goed bij ’t Feithhuis, een monumentaal pand tegenover de Martinikerk. Maar hoe is het eten er?
Sfeer
Het achttiende-eeuwse Feithhuis is een statig pand verdeeld in allerlei ruimtes, zodat je – in elk geval op de begane grond – altijd wel een gezellig hoekje kunt opzoeken. Bij binnenkomst glimt het witte marmer je tegemoet, in het zijkamertje waar wij een tafel krijgen heb je zicht op een klassiek hoog plafond en een haard met oude spiegel erboven. Helaas is het interieur ook enigszins sleets: met name het meubilair kan wel een update gebruiken. De verf van de stoelen is beschadigd, de tafels en vloer ogen nogal doorleefd. Een monument als dit verdient beter dan meubels die je ook bij het eerste het beste bruine eetcafé aantreft. Ook jammer: de akoestiek is matig. Het kleine zaaltje zit vol en tafelgenoot en ik hebben moeite een gesprek te voeren.
Eten
Het aspergesoepje met basilicumolie en ham dat we als amuse krijgen voorgeschoteld is een goed begin van het diner. We houden het verder vegetarisch vanavond: tafelgenoot gaat voor een tartaartje van watermeloen met mozzarella en een een zoetzure piccalillysaus. ,,Leuk dat ze hier mozzarella bij geven, waar je normaal eerder feta verwacht”, vindt ze. Wat gepofte groene rijst tussen de kruidensla zorgt voor een fijn mondgevoel: geslaagde opening van de avond, als je het haar vraagt.
Mijn voorgerecht bestaat uit ‘verschillende bereidingen’ van biet. Dat blijkt vooral een kwestie van vorm en soort, want zo heel verschillend zijn die bereidingen niet. Er ligt kleingehakte rode biet op het bord, plakjes gele biet – iets zoeter en subtieler van smaak – en flinke stukken roze chioggiabiet. Het ziet er leuk uit, maar de smaakverschillen zijn zo subtiel dat je uiteindelijk toch gewoon een bord vol biet eet. De combinatie met geitenkaas, plakjes radijs, toefjes dille-sinaasappelmayonaise en fijngehakte gedroogde zwarte olijven maakt gelukkig een hoop goed.
Ik volg de biet op met gnocchi en dat is een daverend succes. De aardappelballetjes zijn mooi luchtig van structuur en het geheel is heerlijk umami (culi-lingo voor watertandend lekker), dankzij een saus van gefermenteerde knoflook met paddenstoelen en pecorino. Groene asperges en knapperige paarse bloemkoolroosjes zorgen ook nog voor een mooi plaatje. Hier lust ik nog wel een bordje van.
Aan de andere kant van de tafel is het enthousiasme minder. Haar geroosterde bloemkool met madraskruiden, tuinbonen, rozijnen en hazelnoot is niet slecht, maar het is toch vooral, tja, bloemkool. De andere ingrediënten bieden te weinig tegenwicht. De kruidige groene bladeren met hun puntige vorm die op het gerecht liggen herkennen we niet: dat is maggiblad, weet onze ober te vertellen. Zo leren we nog eens iets nieuws. De bijgerechten zijn the usual suspects: Vlaamse frieten met mayo en een bakje salade, goed aangemaakt.
Tafelgenoot sluit af met cheesecake van passievrucht met Italiaanse merengue en een bolletje basilicumroomijs. Afzonderlijk van elkaar lekker, maar van het huwelijk van de twee is ze niet zo overtuigd. ,,Dat is ook niet echt een klassieke combinatie, geloof ik.”
Mijn nagerecht lijdt een beetje aan hetzelfde euvel, ondanks dat het allemaal citrussmaken zijn. Het bolletje sorbetijs van bloedsinaasappel is heerlijk fris, maar dat botst enigszins met de romige cremeux van mandarijn en yuzu, geserveerd in een flinterdun chocoladejasje. Allebei smakelijk, maar ik eet toch maar eerst het ene deel op en daarna het andere. De macaron, ook met citrusvulling, steekt er met zijn groene kleurtje leuk bij af.
Bediening
De bediening is prima. We krijgen voldoende aandacht en hoeven nooit lang te wachten op onze bestelling. Afruimen gebeurt ook vlot, inclusief glazen. We moeten zelf vragen naar het speciale regio-menu dat op de kaart staat genoemd, maar de jongeman die aan onze tafel komt weet de gerechten vervolgens wel moeiteloos op te lepelen. Ook netjes: er wordt geïnformeerd naar allergieën en dieetvoorkeuren met het oog op de amuse.
Kans op een tweede bezoek
’t Feithhuis is van alle markten thuis: zeven dagen per week ontbijt, lunch, diner, borrel en feestelijke gelegenheden. Daardoor beland ik hier elk jaar wel een paar keer, al is dat doorgaans voor een broodje of een drankje op het terras. Maar het diner kun je ook best aan de mensen hier overlaten, blijkt. Nu nog een makeover van het interieur, dan maakt de zaak op alle vlakken een goede indruk.
Martinikerkhof 10
www.restaurant-feithhuis.nl
Prijs driegangenmenu €30 – €55