Je kunt weer eten in het fraaie voormalige fabrieksgebouw op het Ebbingeterrein: na Oberland is nu De Oude Gasfabriek er gevestigd. We schoven aan voor het diner.
Sfeer
Restauranteigenaars zijn de laatste jaren dol op industriële interieurs, maar Groningen heeft weinig gebouwen die echt vragen om die stijl. De Oude Gasfabriek is een van de uitzonderingen. Het pand is een restant van de gasfabriek die van 1854 tot 1970 stond op wat nu het Ebbingeterrein heet. Dit deel, de bedrijfshal, stamt uit begin twintigste eeuw, maar de ruimte met zijn hoge plafond en grote ramen is met de nodige subtiele aanpassingen geschikt gemaakt voor de veeleisende 21ste-eeuwse gast. Die kan nu fijn loungen rond de kachel in het voorste gedeelte van de zaak of aanschuiven aan een van de tafeltjes in het achterste deel en op het inpandige balkon. Stoer zwart metaal en een grijze gietvloer krijgen een warm tegenwicht van stoffen bankjes, robuust hout en planten in macraméhangers. Het eindresultaat: een plek waar je graag een paar uurtjes doorbrengt.
Eten
Vanavond eten we allebei vegetarisch en daar is De Oude Gasfabriek goed op toegerust: de keuze is ruim – ook voor veganisten – en de gerechten origineel. Eindelijk eens geen geen hartige groentetaart, geitenkaas in bladerdeeg of kaasfondue, maar seitan met kombu en groenten, truffelgnocchi en kikkererwtencurry. Voor wie vis en vlees wel tot zijn menu rekent, valt er overigens ook genoeg te kiezen.
Als voorafje van het huis krijgen we brood met hummus en een schaaltje limabonen met zout en olie. Leuk bedacht, vinden we dat laatste gerechtje. Een soort edamame, maar dan anders.
Tafelgenoot start met een salade met geitenkaas, cashewnoten en honing-tijm-dressing. ,,De perfecte verhouding van geitenkaas en honing”, oordeelt ze enthousiast. Ik heb ook een salade gekozen en de basis daarvan is hetzelfde – gemengde slasoorten met wat sliertjes rauwe wortel – maar bij mij zit er onder meer gegrilde zoete aardappel doorheen met een prettige rooksmaak. Het intrigerend omschreven ‘gerookt-gebakken sojabrood’ dat ook in de salade zou zitten blijkt gewoon tempeh te zijn. Een beetje vegetariër weet wel wat dat is – een soort koek van gefermenteerde sojabonen – dus vanwaar zo cryptisch? Dat zorgt alleen maar voor teleurstelling. En erger: tempeh heeft van zichzelf weinig smaak, die moet je marineren en knapperig bakken. Dat is hier niet gebeurd. Daardoor valt extra op dat de beloofde noten, die nog voor een beetje bite hadden kunnen zorgen, ontbreken.
Het blijkt een rode draad door onze avond te zijn: de gerechten klinken veelbelovend, maar de uitwerking laat te wensen over. Tafelgenoot heeft als hoofdgerecht de kikkererwten-tuinbonenburger besteld: een broodje met burger, tomaten-paprikasaus en ingelegde groente. Het geheel is wat flauw en aan de presentatie is ook weinig aandacht besteed: los van de burger is het bord helemaal kaal.
Ik liet me verleiden door de gerookte sojabeignets. Dat blijken geen bollen luchtig gefrituurd beslag te zijn, zoals ik had verwacht, maar een soort koekjes belegd met een plak halloumi. Het zijn twee zoute, vrij droge elementen op een bord en de dunne, weinig uitgesproken saus van eekhoorntjesbrood biedt niet voldoende tegenwicht om het gerecht tot een succes te maken. Ik had hier graag wat verse groente bij gezien, of een groentepuree: iets smeuïgs, in elk geval. Er liggen wel wat boontjes en plakjes wortel op het bord, maar die zijn gevriesdroogd en dus een soort knapperige chips geworden. Een leuke gimmick, maar voor de smaak doet het niks.
De bijlagen zijn hit or miss: de handgesneden dunne friet in schil is prima en de bijgeleverde vegan mayonaise niet verkeerd, al kun je je afvragen waarom er geen gewone mayonaise op tafel komt. De gestoofde kaneelappeltjes zijn smakelijk maar passen niet bij het eten en het bakje groente komt, zoals zoveel gerechten hier, uit de rookoven. Dat werkt uitstekend voor paprika, maar doet niets voor bloemkool en de witlof is verdroogd met geblakerde randjes.
Als nagerecht neemt tafelgenoot cheesecake. Ze krijgt een klein puntje, zonder opsmuk in een schaaltje opgediend. Ze wordt er niet vrolijk van: de bodem is te dik ten opzichte van de roomkaaslaag, die bovendien nogal droog is, helemaal zo zonder saus erbij. De smaak kunnen we ook al niet echt thuisbrengen: iets met koekkruiden? Mijn nagerecht is beter geslaagd: twee bolletjes huisgemaakt pepernotenijs met een saus van marsepein. Niet erg van het seizoen natuurlijk, maar ach, pepernoten en marsepein zijn altijd lekker. Toch vinden we 8 euro voor dit nagerecht nogal aan de prijs, ook omdat het net als eerdere gangen erg kaal wordt opgediend.
Al met al zijn we teleurgesteld in het eten. De kok heeft ambities en dat is toe te juichen, maar het lijkt er nu op of het spelen met technische snufjes zoals de rookoven belangrijker is geweest dan het creëren van een geslaagd gerecht.
Bediening
Het is behoorlijk druk tijdens ons bezoek, maar we hoeven nooit lang op aandacht van de bediening te wachten en ook het eten komt telkens vlot. De dames die ons helpen zijn vriendelijk en kordaat, de jongeman is nog wat onervaren, schatten we in. Hij benadert ons wat onzeker en wanneer ik hem er op wijs dat de soja die volgens de menukaart in mijn salade zit eigenlijk tempeh is, weet hij daar niet helemaal raad mee.
Kans op een tweede bezoek
De Oude Gasfabriek heeft bijna alles in zich om een van onze favoriete hangplekken te worden. Een prachtig gebouw, originele menukaart, vlotte bediening. Alleen valt het eten tegen en dat is nogal een belangrijk aspect van een geslaagd avondje dineren. Het idee is mooi, de uitvoering moet echt beter. Als daar aan gewerkt wordt, geven we het restaurant graag een tweede kans.
Langestraat 66
www.deoudegasfabriek.nl
Prijs driegangenmenu: €20 – €41