Restaurant De Groene Weyde bestaat al sinds jaar en dag, maar om niet duidelijk aanwijsbare redenen was deze recensent er nog nooit geweest. Een betreurenswaardige vergissing?
Sfeer
In een tijd dat nieuwe restaurants in Groningen als paddenstoelen uit de grond springen, kan De Groene Weyde bogen op een lange geschiedenis. Ergens in de eerste helft van de zeventiende eeuw werd een herberg met die naam gebouwd net buiten de tweede stadsmuur, zocht Beno Hofman uit. De muur werd afgebroken, het pand ook, maar op diezelfde plek bij het Noorderplantsoen kwam begin twintigste eeuw een nieuw gebouw te staan. Dat is waar De Groene Weyde nu dus al weer ruim 115 jaar huist.
Binnen is van deze geschiedenis niet veel terug te zien. De aankleding is die van een standaard bruin eetcafé, met houten meubilair, een flinke bar en aan de muur oude emaillen reclameborden, blaasinstrumenten en een verzameling briefgeld uit verre oorden. Maar het pand zelf is een enorme sfeermaker: het heeft een grote erker aan de voorkant waardoor het licht naar binnen stroomt, hoge plafonds en een vide met een doorkijkje naar de eerste verdieping. Daardoor doet de zaak ruim en luchtig aan.
Eten
Vijftien jaar geleden vond ik de lollige benamingen van gerechten bij bluescafé De Vestibule hilarisch en een reden om er terug te komen. De Groene Weyde doet ook aan menukaarthumor, maar inmiddels komt het vooral geforceerd op me over. Een teken van ouderdom of volwassenheid, zeg het maar. Hoe dan ook, we slaan bij de voorgerechten ‘Visserslatijn’ en ‘Koprol van een koe’ over en bestellen allebei iets dat onder het eenvoudige kopje ‘Soep’ staat. Paprika-tomaat voor mij, mosterd met spek en ui voor tafelgenoot. Allebei zijn ze vrij lobbig, daar houden we wel van. Maar de paprikasoep mist wel wat pit: een beetje rode peper had hem boven het saaie doen uitstijgen. Of gewoon wat extra zout, wellicht.
Leuk is dat je naast de vlees-, vis- en vegagerechten op de kaart ook twee combinaties van vlees en vega kunt krijgen. Handig voor de flexitariër, of voor mensen die veel verschillende gerechten willen uitproberen, zoals wij. Tafelgenoot kiest voor de combinatie van bavette – een stuk mager rundvlees – met kruidnageljus en een filodeegpakketje met peer, dadels, gorgonzola, walnoten en brie. Het vlees is mooi mals, de jus uitgesproken van smaak. En hoewel ze niet van blauwe kaas houdt, is tafelgenoot toch erg te spreken over het deeghapje. Dan heb je iets goed gedaan, als kok. Op mijn bord liggen rosé gebraden lamskoteletjes met honing-tijmsaus plus een plakje knapperige strudel met vulling van abrikoos en pompoen. Geitenkaas zorgt voor een zuurtje bij al dat zoet, amandel voor bite. Smullen, maar ik had graag iets grotere hoeveelheden gezien.
De geroosterde groenten op ons bord – courgette, paprika, ui – vinden we allebei minder. Ze zijn klein gesneden en lang geroosterd voor hun formaat, waardoor het een wat droge bedoening wordt. We missen bovendien smaakmakers: de kok is blijkbaar zuinig met zout en peper. Het bolletje wortelpuree ernaast oogt leuk, maar is ook al flauw. Een schaaltje friet en kommetje salade ronden het hoofdmaal af.
Tafelgenoot besluit verstandig te doen en slaat het dessert over. Ik laat me verleiden door de belofte van drie gangen voor 26 euro en bestel de tarte tatin van peer en abrikoos met kaneelijs. Het klinkt als een prima combi en dat is het ook, maar de overige elementen die het bord opmaken – leuk gedaan overigens, dat wel – passen er niet zo bij. Een streep bosvruchtensaus, dotjes mangopuree, stipjes zure vanilleroom: zomerse, friszure elementen die niet lekker samen gaan met het winterse karakter van het taartje.
Bediening
De keuken zit op de eerste verdieping, concluderen we, want we zien de bediening telkens met borden in de handen de steile trap op- en afgaan. Dat verdient respect: wij zouden vermoedelijk met bord en al naar beneden vallen. Bij onze serveerster gaat het juist fout bij het opdienen van de hoofdgerechten: terwijl ze het ene bord neerzet houdt ze het andere iets te schuin, waardoor er wat jus op de grond druipt. Kan gebeuren, het is snel opgeruimd en verder worden we de hele avond vlot, vriendelijk en zonder incidenten geholpen.
Kans op een tweede bezoek
De Groene Weyde houdt het al zo’n vierhonderd jaar vol en mag wat ons betreft nog wel wat jaartjes blijven. De sfeer is er prettig en het eten weliswaar niet spectaculair, maar wel vriendelijk geprijsd.
Nieuwe Ebbingestraat 149
www.degroeneweyde.nl
Prijs driegangenmenu €25,90